kaleidoskop *

Çocukluğumuzda fazla oyuncak çeşidimiz yoktu, ablamla benim. Hatırladığım kadarıyla ablamın, yanından ille de ayırmadığı bezden yapılmış, uzun kuyruklu çok sevimli bir şempanzesi vardı. Ama kendimle ilgili "ille de" diye tutturduğum bir oyuncak hatırlayamıyorum. Her ne olursa kabulümdü sanırım. Hem zaten Aksaray' daki bahçeli evde benim bir kuzum vardı (ne yazık ki kurban edilene kadar)  sözümü dinleyen, beni görünce hoplaya zıplaya yanıma gelen, o yüzden sanırım hayal dünyamda her şey benim oyun arkadaşım olabiliyordu.

Hem bizim zamanların çocukları, kendi oyuncaklarının birer küçük mucitiydiler. Tellerden, kibrit kutularından, deterjan ve su karışımından, rulmanlardan, limon sandıklarından, yapraklardan, tespih böceği vs. den neler neler yaratmıştır zamanım veletleri. 

Sülalede bir kaç kişi yurtdışı seyahati yaptığında -ki bu kişilere sanki Ay' a gitmiş gibi davranılıp, ne getirdiğiyle ilgilenilirdi, en azından çocuklar için durum buydu- ellerindeki çantalardan çıkan ilk şey çikolata ve nescafe olurdu genellikle. Bazen çay getiren de olurdu ama ben en çok çocuk dilinden anlayıp da, envai çeşit şeker getirenlerden hoşlanırdım. İlginç kutularda ya da oyuncakların içindeki şekerlemeler ve minik drajeler en bayıldıklarımdı bu yüzden. Hatırlıyorum da bir keresinde teyzem çok ilginç bir şeker getirdiğini söyledi. Elimize aldığımızda vasat görünen o şeker ağzımızda ıslandığında patlamaya başlayınca önce korkmuş sonra kahkahalarla gülmeye başlamıştık. Bu yurtdışı ne menem bir yerdi acaba? Orda şekerden, çikolatadan evler de var mıydı Hansel-Gretel masalında olduğu gibi? Çeşmelerinden gazozlar, limonatalar mı akıyordu acaba? Aklımda hep öyle yerler hayal ederdim, çocukluk işte. Bir keresinde utana sıkıla bir bebek istemiştik giden birinden. Işıl ışıl ve ipeksi kahverengi saçlarıyla, gözünü açıp kapayan mavi gözlü, yeşil deri elbiseli bir bebeğimiz olunca havalara uçmuştuk. Hatırı sayılır bir zaman geçmesine rağmen bizim bebeğimiz hala aynı şeklini koruyor, zira annemizden herhangi bir oyuncağımızı bozmayacağımız yönünde sıkı (!) tembihliydik. Hatta annem saçımızı örer, mum gibi giydirir ve bahçeye çıkmamıza izin verdiğinde bile üstümüzü kirletmememiz ve saçımızdan bir tutam dahi uçuşmayacak şekilde oynamamızı söylerdi, eh sıkıysa gel de oyna :)

Yine bir seyahat sonrası bir tanıdığımız bir hediye getirdi ablamla bana. Görünümü aşağıda fotoğraftaki gibi, uzun ve kalınca bir silindirin en tepesinde bir delik vardı. Alt kısmında da  sağa ya da sola çevrilen bir hazne.

Bir gözümüzü kısıp, diğeriyle o minik delikten içeriye bakıp, alttaki hazneyi de çevirince bir sürü renk ve şekil içiçe giriyor, birbirini kesiyor, bölüyor, ahenkle dans ediyordu. 

Bir sürü çiçek görüntüsü varken, minik kıpırdatmayla bambaşka bir şekile bürünüyor ve gözümüzü bu şölenden alıkoyamıyorduk.

O zamanlar adını bilmediğim, Kaleidoskop denilen bu oyuncak  her baktığımda farklı renk ve şekil düzeneğiyle mutlu bir çocukluğa ait anı olarak belleğimde kaldı. Oyuncağı soracak olursanız, maalesef ortada yok. Umarım, bizden başka çocukların gözlerinde de havai fişekler patlatmıştır uzun süre.

{ಠ,ಠ}
|)__) 
-”-”-

(*) Kaleidoskop: Bir ucu buzlucamla kapatılan, metal ya da mukavvadan bir boru içine yerleştirilmiş aynaların aracılığıyla, boru içine konmuş renkli küçük cisimlerin ve görüntülerinin oluşturduğu çeşitli şekilleri gösteren araç, çiçek dürbünü.

Not: Fotoğraflar, Google görsellerden alıntıdır.