"Ne tuhaf, artık kızmıyorum bile... demek ki tamamen kaybetmişim hislerimi.
Sabah uyandığımda ağaçların ve kuşların seslerini duymak çok iyi geliyor. Yaşamımın bu evresinde deneyimlediğim ve deneyimleyeceğim şeylere kollarım açık duruyorum.
Geçen pazar dersten kaytardım biliyorum 😊 Aslında tam kaytarma diyemeyiz, bir nevi mecburiyet. Bulunduğum yerde internet yoktu. Şaşırtıcı değil mi? Ben de şaşırdım önce, hatta serzenişte bile bulundum. Ancak bunun ne büyük bir nimet olduğunu sonra farkettim.
Bulunduğum yeri daha sonraki yazıda anlatacağım. Bugünkü yazı konusu şarkı ise, daha önce bildiğim ama o kadar önemseyip takibe almadığım biriydi. Ta ki, bulunduğum yerde bu şarkısını duyana kadar.
Antony Hegarty 1970 yılında İngiltere' de doğmuş. İlk kez 1997 senesinde sahneye David Bowie' nin bir şarkısının coverıyla çıkmış, daha sonra Antony and The Johnsons adlı grubu kurarak 4 albüm yapmışlar. Sonrasında ise tek başına yol almayı seçmiş. Bir yazıda "Hopelessness’daki elektronik tınılar çağımızın sorunlarını su yüzüne vururken Anohni (ya da Hegarty) incelikli ve tutkulu vokaliyle bir tasarım olarak başka bir dünyanın ihtimaline şiirsel göndermeler yapıyor." diye yazmış. Evet çok haklı, Antony' nin sesi şiirsel bir şakıma bana göre. Google' dan aratıp diğer parçalarını, hayatını görebilmeniz mümkün. Ben sizi tanıştırma görevini üstleniyorum. Tanıyanlarınız varsa onlara selam olsun. 💓
