adres*

Adresim hep aynıydı. Uzun yıllar aynı evde, aynı adreste yaşadım. Oturduğum evin kira olduğunu unuturdum çoğu zaman, kira artış zamanları hariç.

Bitişik nizam apartmanların olduğu bir sokaktaydı evim. Hemen karşımda tedrisatı devam edip, her sabah çocuk sesleriyle dolan  görkemli binasıyla Rum ilkokulu vardı. Sobayla ısınan bu evde, ilk taşındığım zaman mutfağında havagazı kullanıyordum. Sanırım en son kullananlardan biriydim. Sonunda tedavülden kaldırdılar ve zorunlu olarak tüp kullanmaya başladım o zaman. İki odası, uzun bir salonu, banyo ve mutfağıyla kutu gibi bir evdi. Evin girişinde bütün kapıların açıldığı genişçe bir hol vardı.

Doğduğumdan beri Avrupa yakasında bulunmuştum. İlk defa  Anadolu yakasında oturacaktım. Evi görmeye gittiğimde bir akşam vaktiydi. Sahiplerinin döşediği haliyle gördüğümde hiç beğenmemiştim. Hatırlıyorum da, "Bu ev nasıl adam olur ki?" diye hayıflanarak çıkmıştım ilk etapta. Ama sonra evi boşalttıkları zaman gittiğimde, birden o evle aramda bir kıvılcımlanma hissettiğimi farkedip, sıkıca sarıldım herşeyin güzel olacağı inancına.

Boya - badanası, minik bir iki tadilatı bittikten sonra ev bana gülümsemeye başladı. Bir sanat galerisine çevirdiğim duvarlarında, eşyaların dizaynında, seçtiğim obje ve renklerde kendi dünyamı sergiliyordum ve ev bana gülümseyerek sıcacık bakıyordu. 

Kendime ait, küçücük bir dünyaydı burası. Tavanlarına  yıldızları sığdırdığım, kapıdan her adım atışımda çocukluk anılarımdaki gibi ev kokusunu içime çektiğim, gecenin sessizliğinde elimde kağıt-kalem duygularımı yazdığım, sabah güneşiyle şenlenen renk renk menekşelerimle benim sığınağımdı işte.

Evimin gelen gideni eksik olmazdı. Kapım daima gelecek bir misafire aralık, aç gelene hazırda yemek olmasa bile, sihirbaz misali bir şeyler hazırlardım. Mutfaktan, evin tüm odalarına yayılan kokulara kayıtsız kalamazdı en tok gelen bile. Kestane gecelerinin şiirli sohbetleri, gitar eşliğinde çalınan söylenen şarkılar şiirler, kalbi kırık dostların sığınışları, acıyı bal eyleyen sarılışlar, kah ağlayıp, kah gülüşler, dipsiz kuyu muhabbetleri, neler neler izledi evin her köşesi. Kelimelerini kullanmadan, uzattığı omzuyla, binlerce sözcüğe bedel dost bir evdi. 

Uzun süre görüşemediğim dostlar, günün birinde gelir kapımı çalarlardı. Temelinden toprağa bağlı binalar gibi, ben de o daireye çimentolanmıştım belki de kimbilir. Ama zamanda kaybolmuş birilerinin gelip de kapınızı çalması ve kapının açılması ne demektir, iki taraftan da bu duyguyu bilirim. İşte bu evin büyüsü burdaydı. 

O evden taşındıktan sonra, uzun süre hem adres, hem de telefon numarası aklımdan silinmedi. Bazı makamlara sözlü ve yazılı bilgi vermem gerektiğinde dilim; ilk anda o adresin kelimelerini çıkarırdı ağzımdan.

Şimdi uzaktayım. Dostlar azaldı, bahaneleri çoğaldı. Elektrik, su ve doğalgaz faturaları için gelen memurlar çalıyor kapıyı. Her seferinde heyecanlanıyorum. "Sürpriz yapan bir dost yüz var mıdır kapıda acaba?" diye. 

Ne garip adres değişti, yalnızlık çoğaldı.

{ಠ,ಠ}

|)__) 

-”-”-

not: kullanılan gif' ler google dan alıntıdır.
       (*) tekrar yayındır.