************************
Ne zamandır güzel giden havaların, tam da bu cumartesi bozacağı tutuyor. Bana emanet edilmiş iki kişilik bir biletle, aslında bir haftadır cumartesi gününün gelmesini heyecanla bekliyorum. Nedeni ise sadece yazılardan birbirimizin hayatlarına karışmış iki değerli insanla tanışacağım. Üstelik sadece ben değil, Nessuno da dahil bu tanışmaya.
Cumartesi sabahı oluyor ve ülkede kar kış kıyamet gidiyor. Posta kutumda bir mektup beliriyor, bakıyorum ve omuzlarım düşüyor. Bulundukları yerde tipi fırtına fazla olduğundan, doğal olarak gözleri korkmuş HayalKahvem' le, Aylardan Şubat' ın ve gelemeyeceklerini üzülerek belirtiyorlar. Vuslat başka bir zamana ama bahara bırakmayacağımız kesin, karşılıklı iyi dilekleşiyoruz.
Yavaş yavaş hazırlanıyorum. Evde bir sürü iş birikmiş. Herşey bize bakıyor sonuçta, sesimi terbiye edeceğim derken evimin terbiyesi gidecek elden bu gidişle.
Sokağa çıktığımda ciddi bir fırtınayla karşılaşıyorum ve iri iri yağan yağmurla. Hemen bir otobüse atlayıp, kendime güzel bir yer bulup, oturuyorum. Genelde müzik dinlerim ya da derslerden birinde ses çalışmasını kayıt etmişsem onunla ilgili kulağım iyice örtüşsün diye takarım hemen kulaklıkları ama şimdi sadece düşünmek istiyorum.
Bu koca hayat nasıl da geçip gitti, ben bir Orhan Veli gösterisini seyredemeden diye hayıflandım. Sonra o koca hayatın zorlu anlarını da hatırladım, maddi manevi her seferinde bir şey çıkmıştı mutlaka. Yoksa ben ben olacağım da böyle bir gösteriyi seyretmeyeceğim. Mümkün değil...
Müşfik Kenter' i de ne kadar çok severim. Dur bakayım benim onlarla tanışıklığım öyle gerilere dayanıyor ki; Allah sizi inandırsın, siz deyin 7 yaş, ben diyeyim 8, evet gün gibi hatırlıyorum. İstanbul Aksaray' daki evdeyiz, hol epey genişti ve yemek masamız ordaydı. Sobamız çıtır çıtır yanar, üstünde mutlaka elma, portakal kabukları olur ve bir de çaydanlık kaynardı daima. Yugoslavya' dan gelmiş ışıklı ve pikaplı radyomuz mesaisine erken saatte "demirbank hayırlı işler diler" diye başlar ve bizim uyku saatimize kadar hep açık olurdu. "Uğurlugil Ailesi" skecinin müptelası olmuştuk. Kimler yoktu ki, Yıldız Kenter, Müşfik Kenter, Çolpan İlhan, Şükran Güngör, Tevfik Gelenbe, Kadriye Kenter, Genco Erkal vs...
Bu değerli sanatçılarla ilk önce sesleriyle tanışmıştım. Kulağım bu sesleri dinleyerek o kadar gelişmişti ki, başka bir eser seslendirme yaptıklarında hemen tanıyor ve söylüyordum adlarını. Müşfik Kenter' in sesindeki tonlama, hep adı gibi müşfik bir renkteydi. Dedesini dinleyen uysal bir çocuk oluyordum sanki onu dinlerken. Bir iki tiyatro oyununda ve sinema filminde seyretmiştim ama nedense "Orhan Veli şiirlerini" bir türlü izleyememiştim. Onca sene sonra Kozzy' de karşımıza "bu son fırsatın" der gibi çıkıvermişti işte. 2010 biterken bize bir hediye olabilirdi bu izlence. Ah bir de Blogdaşlarımız da gelebilseydi... Karşılıklı kelimeler birbirini blogda ağırlıyor, misafir ediyorsa, şu dünyada biz de nacizane HayalKahvem' le, Aylardan Şubat' ı ağırlamaktan ne kadar mutlu olacağımızı düşünmüştük Nessuno ile ama kısmet başka sefere.
Sonuçta ben bunları düşünürken bir baktım ineceğim yere gelmişim ve yağmur artık yerini lapa lapa kara bırakmıştı dışarda.
Güzel bir sohbet ve yemek eşliğinde geçen zamandan sonra, oyun başlamasına yarım saat kala Kozzy' e varmıştık bile. En üst kata çıkarken gözümüz dükkanlara takılıyordu, yılbaşı nedeniyle süslenmiş renkli vitrinler, ışıltılı mekanlar. Orta katta ilginç bir bar-restaurant vardı, bir kaç kezdir gözüm takılıyor ama önünden geçip gidiyordum. Bu sefer içini görmek istedim, zira bir gazetede köşe yazarı, bu yerle ilgili yazı yazmış ve hatta içinde zeytin ağacı olduğundan bahsetmişti. Bilirim bazı mekanlarda ağacı kesmeyip, iç mekana alacak şekilde düzenleme yaparlar, burda da böyle bir şey mi oldu diye merak ederken, kapı girişinde iki bayan bana bakarak "nesli" diye (inanın ben böyle algıladım)seslendiler. Hayatımda daima birileri, beni birilerine benzettiğinden alışığımdır bu duruma, hatta sıcak sahneler yarattığım bile olur. Benim soru işaretli tavrım onlara yanlış insan mesajını çoktan vermişti bile ama lafazan yanım her zaman öne atıldığından, onlara "benzettiğiniz kişiye çok mu benziyorum?" dedim, onlar da "evet" dediler, yüzlerindeki ifade o kadar tatlıydı ki, o an onların bir tanıdığı olup kucaklaşmayı istemedim değil, "ah inanın o olmayı çok isterdim" diye geveledim ama duyulmadı sanırım, zira Nessuno çoktan onlara bir soru yöneltmişti bile. "Pardon ne dediniz biraz önce?". Karşı taraf "Nessuno" deyince, ben artık o andan itibaren ne yaptığımı hatırlamıyorum. Tek hatırladığım "inanmıyorummmmmm!" kelimesini gereğinden fazla sıklıkta tekrarlayıp, HayalKahvem' e sıkı sıkı sarıldığım...
Beynim, onların gelmeyeceğine o kadar kani ki; net olarak bana yöneldiklerini algılayamadım bile.
Oyun sonrasında karşılaştığımız yerde nihayet fiziki olarak (!) kahve içtik ve öyle sıkıştırılmış sohbetler yaptık ki... görmeye değerdi. Bazen ikili konuşuyorduk, bazen hep beraber, bir konu başlıyor hemen ardından bir başkası devam ediyordu.
Soracağım, anlatacağım o kadar çok şey vardı ki daha... akrep yelkovan birbirlerini kovaladılar ve dönüş yolunun tehlikeye girmemesi için vedalaşma vakti geldiğinde, beraber taksi durağına yürürken, yağan kara nazire olsun diye hep bir ağızdan "her yerde kar var" şarkısını söyledik.
Onları yolcularken, bir akrabamı, çok eski bir arkadaşımı uğurlar gibi içim hafif hüzünlendi. Ama onlarla geçirdiğim zaman o kadar keyifliydi ki; hüzüne yer vermeye gerek yoktu. Bir şiir dinletisi, şiir gibi bir tanışıklığa sebep olmuştu.
Teşekkürler şiir... Teşekkürler HayalKahvem... Teşekkürler Aylardan Şubat... Teşekkürler Nessuno !...
