Bugün yeni bir şey öğrendim. "Taburcu" kelimesini öğrendiğimden bu yana diğer kelimeler gibi bir ehemmiyeti yoktu, kelimeydi işte. Bilgi dağarcığımda durur ve gerekli olduğu zamanlarda da çıkarır kullanırdım.
Ama ne zaman ki bu fotoğrafa denk geldim, orda durdum kaldım. O zamanın şartları gereği türetilmiş bir kelimenin anlamının beni bu kadar derinden etkileyeceğini, sarsacağını tahayyül bile edemezdim.
Gencecik hatta çocuk diyeceğimiz yaştaki tüm şehitlerimizi, vatanımız için canını sakınmadan cephede savaşanları saygıyla hatırlıyor ve rahmetle anıyorum.
{ಠ,ಠ}
|)__)
-”-”-
not: kullanılan fotoğraf ve gif internetten alıntıdır.
Hayatımızın anormalleşmisinin üzerinden tam 1 sene geçti.
Ne gezebildik, ne dostlarla yakınlarla sarılıp gülebildik, ne ağlayabildik,
ne de ciğerlerimize oksijeni tam kapasite doldurabildik.
Hayallerimizi ertelediğimiz ve sanalda yaşadığımız koca bir yıl.
Önceleri korkarak, saklanarak sonra gelen -doğru/yanlış- bilgilerle biraz rahatlamaya, kendimizi bırakmaya meyillendiğimiz ve yine sil baştan başladığımız dönemler.
Bunlar da geçecek, tıpkı bizim yüz yıl önce yaşanan olaylara bakıp da "vay be, neler yaşanmış" dediğimiz gibi bu günlere de birileri bu cümleleri sarfedecek.
Ve şimdi bahar geliyor, kıpırtıları dallarda ve kuşların cıvıltılarında başladı bile. Korkunun, gerginliğin renklerini üzerinden atıp, tüm renkleri kuşanmaya başladı doğa.
Bizim de ona uyumlanma günlerimiz başlıyor. Hava ısınıyor, giysiler hafifliyor, yiyecekler çeşitleniyor, balkon ve bahçeler düzenleniyor.
Ben artık güvenli şekilde, bu yaptığım eyleme soğuk bakmayan dostlara sarılıyorum. İçime nasıl huzur doluyor anlatamam. Kalp kalbe değdiğinde, can cana geçtiğinde beden rengim bile farklılaşıyor.
Şarkıda geçen tüm ihtimallere ve gerçeklere sevgiyle gülümsüyorum.
-Dur babaanne yaa, şu ilaçları alman lazım, doktor ne dedi unuttun mu?
-Yok dünyanın çivisi çıkmış efendim. Ben levazımatçıya listeyi verdim, siz böyle pestenkeraniişlerle uğraşmayınız reca ederim.
-Ah babaanne ah!.. Gözünü seveyim otur şu koltuğa, ben levazımatçıyı arayacağım söz!
-Hanım evladım, siz de bana babaanne deyip durmayınız, duyanlar aramızda akrabalık rabıtası var sanacaklar.
-Peki büyük hanım, tamam özür diliyorum sizden. Durup beni dinler misiniz bir dakika?
-Dinliyorum küçük hanım, buyrunuz.
-Ba, pardon büyük hanım, doktorunuz beyefendi bu ilaçları saati saatine almanız gerektiğini söylemiş idi hatırlarsanız.
-Hayal meyal beyaz önlüklü bir adam hatırlıyorum ama ne için gitmiştim orası oldukça muğlak...
-Bazı unutkanlıklarınız olduğu ve bazı şeyleri hatırlamakta zorluk çektiğiniz için gitmiştiniz. Bu ilaçlar mutlaka vaktinde alınmalı. Şimdi açın ağzınızı ilk ilacı şifayla için.
Ağzını açar ve ilacı uysallıkla içer. Yüzünde beliren minnet duygusu ile omzuna dokunur torunun.
-Sizi de bana yardımcı olarak mı gönderdiler? Diğerkâm insanların birer melek olduklarını düşünürüm daima. Çok zarifsiniz hanım kızım.
-Rica ederim ba.. hanımefendi, benim için zevk.
Ardından yine ayağa kalkıp salondan öteki odaya geçiş yapar, torunu da peşinden hızlıca kalkar ama tam o anda ayağını yere ters basınca bir çığlık atar. Babaanne çığlığı duyunca durur ve geriye döner,
-Ayşeciğim noldu? Neyin var? diyerek yanına gelir.
-Ah babaanne adımı söyledin, beni hatırladın ya, benim hiç bir şeyim yok şu an itibariyle.. bak gayet iyiyim, der gülümser.
-Tabii ya sen kimin torunusun, kavi olacaksın, her zorluğa göğüs gerecek, dimdik duracaksın.
Biraz durur ve ardından,
-Evladım levazımatçı ne zaman gelecek, çok gecikti..
