Yürüdü; kendi koridorlarında. Kaç adım atması gerekiyordu bilmiyordu. Arşınladıkça dibe gittiğini, koyu bir karanlığa girdiğini farketti. Önce korktu, seslendi. Sesine yankı buluyordu ama aynı şeyi duyuyordu, sorduğu şeyi, ya da söylediği şeyi. Sonra yoruldu, bıraktı artık kendini. Ama bu bırakış, kendini tanıdık birine teslim edasıydı. Bu yolculukta debelenmenin faydası olmadığını görüp, tevekkül edişe yöneldi ve dinledi iç sesleri. Kendi sesinin, bir çok tonda yankısını duydu. Sohbet etmeyi öğrendi kendiyle, dinlemeyi. Huzur dalgası yayılmaya başladı tüm bedenine. Burdaydı işte ve hep gelecekti, biliyordu artık.
{ಠ,ಠ}
|)__)
-”-”-
