(mini nihavend peşrev)
************************
Hayatımızda yaşadığımız bazı olayların ; o olayın içinden geçip gittiğimizde bile izleri kalır benliğimizde.
Ailem, bize zahmet çektiren bir semte taşındığında onlarla beraberdim. Ayağıma yapışan çamurların ağırlığından yürüyemez olduğumda, bir gün burdan ayrıldığımda bir daha adımımı bile atmayacağımı söylediğimi hatırlıyorum. Nitekim büyük deprem olmadan önce başka bir yere taşımıştık evi ancak bu sefer bir başka sürpriz yaşayarak.
Babamın ani rahatsızlığı, ameliyatı ve sonrasında bir pıhtının bir damarı tıkaması sonucu gelen kısmi felç ve beş saat içinde gözlerimin önünde ölmesi, hayatımın üç senesini dondurmuştu. Bindiğim işyeri servisi ile Haydarpaşa Hastahanesinin önünden geçmek zorunda kalmak, yaşadığım en büyük ızdıraptı. Her geçişimde gözümdeki yaşlar, nöbeti yanaklarıma teslim ediyordu. Nefret etmiştim o taş binalardan da, o semtten de.
Aynı duyguları, uzun hastalık ve tedavi sürecini Cerrahpaşa Hastahanesinde geçiren annem için yaşadım. Her gidişimde midem kalkmıştı, prangalı mahkum gibi yine gittim. Annem vuslata erdiğinde, o semtten geçmeyeceğime yemin ettim. Şükür ki henüz bu yemini bozacak bir zincirlenme eylemi yok.
Bizi acıtan "şey" ler elbet güçlü de kılıyor. Böyle bir güç ister miydim bilmiyorum... hala o radyolu ve sobalı evin küçük, neşeli, serseri kızı olup; hiç bir bina, semt ve kişilerle kırgınlığım olsun istemezdim.
Başka bir kırgınlık beni, çocukluğumun tatlı ihtiyarından mahrum bırakmıştı uzun süre. Bugün kocaman adımlar atıp, görmeye gittim onu. Adımı tekrar etti, uzun uzun seyrettik birbirimizin yüzünü, ezberler gibi.
Biliyorum, tüm sevdiklerimle buluşacağım bir gün. Belki ben toprak, sevdiklerim çiçek, belki de onlar kocaman bir bahçe, bense bir ağaç yellim yepelek...
Ailem, bize zahmet çektiren bir semte taşındığında onlarla beraberdim. Ayağıma yapışan çamurların ağırlığından yürüyemez olduğumda, bir gün burdan ayrıldığımda bir daha adımımı bile atmayacağımı söylediğimi hatırlıyorum. Nitekim büyük deprem olmadan önce başka bir yere taşımıştık evi ancak bu sefer bir başka sürpriz yaşayarak.
Babamın ani rahatsızlığı, ameliyatı ve sonrasında bir pıhtının bir damarı tıkaması sonucu gelen kısmi felç ve beş saat içinde gözlerimin önünde ölmesi, hayatımın üç senesini dondurmuştu. Bindiğim işyeri servisi ile Haydarpaşa Hastahanesinin önünden geçmek zorunda kalmak, yaşadığım en büyük ızdıraptı. Her geçişimde gözümdeki yaşlar, nöbeti yanaklarıma teslim ediyordu. Nefret etmiştim o taş binalardan da, o semtten de.
Aynı duyguları, uzun hastalık ve tedavi sürecini Cerrahpaşa Hastahanesinde geçiren annem için yaşadım. Her gidişimde midem kalkmıştı, prangalı mahkum gibi yine gittim. Annem vuslata erdiğinde, o semtten geçmeyeceğime yemin ettim. Şükür ki henüz bu yemini bozacak bir zincirlenme eylemi yok.
Bizi acıtan "şey" ler elbet güçlü de kılıyor. Böyle bir güç ister miydim bilmiyorum... hala o radyolu ve sobalı evin küçük, neşeli, serseri kızı olup; hiç bir bina, semt ve kişilerle kırgınlığım olsun istemezdim.
Başka bir kırgınlık beni, çocukluğumun tatlı ihtiyarından mahrum bırakmıştı uzun süre. Bugün kocaman adımlar atıp, görmeye gittim onu. Adımı tekrar etti, uzun uzun seyrettik birbirimizin yüzünü, ezberler gibi.
Biliyorum, tüm sevdiklerimle buluşacağım bir gün. Belki ben toprak, sevdiklerim çiçek, belki de onlar kocaman bir bahçe, bense bir ağaç yellim yepelek...
{ಠ,ಠ}
|)__)
-”-”-
not: fotoğraf M©MENT©S arşivindendir.
