Yüksek kaldırımın sokaklarında yürürken, bu şehrin nasıl da kendisini ağzında evirip çevirip tükürdüğünü hatırladı. "Olacağı varmış" diyemedi ama "Öleceğim varmış" sözcüğünü belli belirsiz ağzında geveledi. Sağından, solundan hatta tam içinden geçen insanlara "Kollayın kendinizi insan kardeşlerim, bu egosu yüksek şehir midesine oturtmak için aportta bekliyor sizi, kollayın kendinizi!" diye bağırdı. Kocaman kanatlarını çırparak yanıbaşına inen melek başını olumsuzca sallayarak "Nafile haykırış biliyorsun, onlar da tıpkı senin gibi önlerine geleni yaşayacaklar.. hadi yukarı gitme vakti" dedi. Omuzlarını gücü kalmamış gibi aşağı sarkıtıp, meleğin peşi sıra göğe yükseldi.
Not: Sevgili blogdaş Aysan, bloğunda beş cümleden oluşan kısa öyküler yazma etkinliği düzenledi sessiz sedasız. Anlatmak istediklerimizi kısaca, kelimede cimri davranarak ve öz şekilde nasıl aktarırız düşüncesi oldukça cazip geldi ve katıldım. Yukarda okuduğunuz benim kısa öyküm. Diğerlerine ulaşmak isterseniz buraya tıklayabilir ve okuyabilirsiniz.
|)__)
-”-”-
