acının ışıkları *

Çok sevilen bir anneye adanmıştır...

Yazlık evlerinin verandasında gün batımına baktı. Havanın iyice kararmasına iki saat daha vardı. Salona geçti, masanın üstünde hazırladığı yağlı kağıttan sandallara baktı. Biraz daha yapmaya karar verdi. O sırada kapı çaldı, gidip açtığında kardeşi elinde büyükçe bir torbayla içeri girdi. "Bulabildin mi?" diye sordu. "Of sorma bir kaç dükkân dolaşmak zorunda kaldım ama epeyce buldum diyebilirim". "İyi" dedi ve işine devam etti. "Biliyor musun bu kadar çok mumu ne yapacaksınız diye sordu tüm market çalışanları. Bir elektrik kesintisi mi olacak yoksa? diye soranlar bile oldu". "Anlatmak çok zor, anlamazlar ki..", "Belki de anlatsak anlarlardı", "Hiç sanmıyorum. Yaptığımızda görürler, ben kimseye bir şey anlatmak niyetinde değilim". Omuzlarını silkti ve masaya yaklaşıp ablasına yardım etmeye başladı.

* * * * * *

Yaşlı kadın o sabah sanki biri onu dürtmüş gibi erkenden kalktı ve yüzmeye gitti. O plaja doğru yürürken, evde kocası ve çocukları daha yataklarındaydılar. Hava oldukça durgundu. Ellerini gözlerine siper ederek karşı adaya baktı, çok net görünüyordu. "Erkencisiniz bugün hanımefendi" dedi doktor tanıdığı. "Ah evet, bugün deniz çağırdı beni" dedi gülerek. "Yorulmuş gibisiniz, biraz dinlenin öyle girin bence", "Hızlı yürüdüm, ondandır". Doktor selâm etti eliyle ve yürüyerek uzaklaştı. Derin bir nefes aldı, evet hızlı yürümüştü, sanki sevgilisiyle buluşan genç kızlar gibi acele etmişti bacakları. "Şimdi denize girerim birşeyciğim kalmaz" diye geçirdi içinden ve tadını çıkara çıkara ayaklarını kumlara bastırdı, parmakları suyla buluşunca serinliği hissetti, ürperdi ama durmadı. Vücudunu yüzüstü denize bırakıp öylece dururdu bir iki dakika. Onu öyle görünce telaşlanıp yanına gelenlere "Balıkları seyrediyorum" derdi hep gülerek. Biraz ilerde yine o renkli minik balıkları gördü, onunla yüzmeye geldiklerini biliyordu, sanki onlar da artık tanıyorlardı onu. Bir iki adım daha attı, sabahın tüm serinliği denizin içindeydi sanki. Bir kaç adımdan sonra bacakları, karnı buz kesmiş gibi hissetti, kalbi sıkıştı, nefesi sıklaştı. Vücudunu serbest bıraktı, ayakları yerden havalandı. Kolları bedeninin iki yanında bırakıp denizin içine bakmak istedi. Minik balıklar etrafında yüzmeye başlamışlardı. Gülümsedi ve ağzından minik bir kabarcık çıktı. Kalbinde hafif bir ağrı hissetti ve sırtüstü dönemeden son nefesi bir kaç büyük kabarcıkla çıktı ağzından. 

* * * * * * 

Annelerinin şaka gibi ölümüyle sarsılmışlardı. Daha önce de denizde öyle görüldüğünden, kimsenin aklına ters bir şey var mı diye kontrol etmek gelmemişti. Beklemedikleri bir an ve biçimde gelen ölüme diyecek bir söz bulamıyorlardı. Denizi, yüzmeyi, balıkları seven birinin bu şekilde ölümü haksızca bir haykırışı durduruyor, ölürken gördüğü en son şeyin belki de sarı, mavi, turuncu renkli balıkların olması yüzlerinde hafif bir tebessümle beraber kalplerindeki acıyı hafifletiyordu. Ölüm yıldönümü akşamında, çocukları yağlı kağıttan yaptıkları sandalların içine minik mumlar koyup, onu buldukları noktadan denize bıraktılar. Bu saygı ritüelini, hayata neşe içinde bakan bir anneyi, mezarının başında değil de deniz kenarında görkemli bir şekilde anmalarını önceleri garipsedi etraftakiler. İkinci seneden sonra başkaları da katılmaya başladı bu törene. O deniz kenarında en azından acılarını, bu yüzlerce minik ışıkla dindirmeye çalışan insanların yanında, artık saygıyla yer alıyorlardı.

{ಠ,ಠ}

|)__) 

-”-”-

not: fotoğraflar google görsellerden alıntıdır.