Otizm

Küçük çocuğa doğru basit bir hareket yapıp, onunla göz kontağı kurmasını sağladığı o anda, bu adama hayran kaldığını anladı. 

Kendisini düşündü sonra... Bu özel eğitimi almamıştı, sadece kadrolu öğretmenin davranışlarını izleyip, taklit ediyordu. Bu konuda iyi olduğu söylenmesine rağmen ona yetmiyordu. Gereken öğretiyi aktarabiliyor muydu? Yarın öbürgün ergenliği aşıp yetişkin olduklarında, hayat ve toplumla bir arada yaşama sanatını en basit şekliyle başarabilecekler miydi? Bir şeyleri eksik yaptığı duygusunu kenara bırakabildiği an, belki de eve yorgun gitmeyecekti artık.

Çevresindeki tüm dostları, tanıdıkları düşününce ne kadar şanslı olduklarını biliyorlar mıydı acaba, diye geçirdi içinden. Anne karnında hiç bir şekilde tespit edilemeyen bu rahatsızlığın, derecesine bağlı olarak alınan eğitimle bile ancak belli bir seviyeye taşınabildiği aşikardı. Okulda, belli saatlerde birlikte olduğu bu çocuklar, aileleriyle bir ömrün izin verdiği kadar beraber olabilecek, sonrası ise hep soru işaretleri ve endişenin kol gezdiği meçhulde. 

İşte bu yüzden o çocuklara ulaşabilecek bir tek sözcük, bir hareket öğretenin peşinden hayranlıkla gidebilirdi. 

{ಠ,ಠ}
|)__) 
-”-”-

not: Görsel Google' dan alıntıdır.