mutsuzluğum sonsuza kadar sürer

(Don McLean - Vincent)

*************************

Kulübenin kapısını açıp, içeri girdi. Seslendi odaya doğru;

- Ben geldiiiim...

Ses gelmeyince bir daha bağırdı,

- Heeeeyyy, kimse yok mu?

- Burdayım, odamda

Elindekileri mutfak tezgahına bıraktı ve odasına doğru yürüdü.

- Bugün nasılsın? deyip yaklaştı ve başını çember içine alan sargı bezlerini kontrol etti.

Başını salladı sadece iyiyim, der gibi.

- Biliyor musun, doktorla konuştum, bir kaç gün sonra ayağa kalkıp, yarım kalan resmine devam edebilecekmişsin.

- Bu iyi işte, dedi elini piposuna uzatarak.

- Sana içecek bir şey hazırlayayım mı? Çay, kahve ?

- Kahve iyi olur, sağol.

- Tamam hemen geliyorum.

Mutfakta ocağa suyu koydu, iki fincan alıp kahveleri hazırladı. O arada getirdiği yiyecekleri dolaplara yerleştirdi. Su kaynayınca kahveleri alıp odaya döndü.

- Dışarda yumuşak bir hava var, gelirken tarlalardaki ayçiçeklerinin rengi gözlerimi aldı. Ama inan bana senin tablonda daha canlı duruyorlar.

- Öyle mi?

- Evet, canlı renklerde daha iyi ifadelerin var... bak ben pek anlamam resimden falan ama senin tablolarına bakınca kendimi içindeymişim gibi hissediyorum. Yani biz burda oturuyoruz ya, işte oturduğumuz yerden sonrasına senin bir tablonu koyduğumuzda sanki o görüntü devam ediyormuş gibi, ordaymışım gibi oluyorum. 

Gülümsedi, gülümseyince bandajlar gerildi, yüzünü buruşturarak eliyle kulağını tuttu.

- Ayy acıdı mı? hay allah güldürmeseydim seni, dedi

- Yok birşeyim, geçer şimdi. Demek böyle hissediyorsun?

- Evet Vincent, hem bana gösterdiğin önceki çalışmalarından daha çok seviyorum şimdikileri. Daha renkli, daha canlı. Keşke ben de yapabilsem...

- Çalıştırırım seni istersen...

- Gerçekten mi? çok mutlu olurum.

Sessizlik oldu, kahvelerinden yudumladılar.

- Büyükbabam hep bu hayatın çok aptal bir yer olduğunu söyler durur, niye dünyaya gelmişiz falan diye soru sorar. Ama ben hepimizin bir şey için burda olduğunu hissediyorum. Kendiminkinden o kadar emin değilim, belki iyi bir eş, iyi bir anne olacağım. İyi çocuklar yetiştireceğim ama senin neden burda olduğunu biliyorum.

- Neden?

- Sen; bu hayatı farklı renkleriyle bize göstermek, geçip giden tüm renkleri ve güzellikleri tablolarına aktararak kalıcı kılmak için burdasın. Sen yaratıcısın bir yerde... biliyorum sonuçta ben cahil bir köylü kızım ama bazı insanların farklı olduğunu anlayabiliyorum.

Yatağında aşağı doğru kaykılır. 

- Ben şimdi gideyim, yine uğrarım. Sen iyice dinlen.

- Uğradığın için teşekkürler, der ve gözlerini kapatır.

Kahve fincanlarını mutfağa götürüp yıkar ve kapıyı usulca çekip çıkar. Kafasında bir sürü soru işaretiyle evden uzaklaşırken şunları düşünür.

"Neden böyle mutsuz? Daha iyi resimler yapmak için bu ruh halinde mi olmak gerekir Tanrım? Oysa ne kadar başarılı. Kendi değerinin farkına bir varabilse... bir silkinse... kendisiyle öyle kavga halinde ki; hiçbir şeyi, ondan hoşlandığımı bile görmüyor..."

Vincent ise yatağında şunu düşünüyordu. "Mutsuzluğum sonsuza kadar sürer."

{ಠ,ಠ}

|)__) 

-”-”-