30 Kasım 2010 Salı

Mim - pan(t)o/mim :)




(Luis Bacalov - The Grand Duel(Parte Prima))

*************************


Sene 1962. İlkbaharın ortaları... annemin karnının görüntüsünden kuvvetle muhtemel erkek olduğum izlenimine kapılmış nice aile, ebe, eş ve dostu kandırmak suretiyle, alnımda parıl parıl parlayan mavi bir damarla dünyaya gelmişim.

Ablamdan sonra ikinci bir kız, ilk torunlar olduğumuzdan belki biraz hayal kırıklığına uğratmış olabilir rahmetli dedemi ama yine de "ilk" duygusunu bizde tatmış olmanın rehaveti yüzüne yansımış (görenler anlatıyor). Efenim gel zaman, git zaman yaş biraz kemale erince (yani bu 7-8 yaşlarına tekabül ediyor) dedemle aramızdaki iletişimle birlikte, sevgi bağı bir hayli gelişti.

Dedem, karısı ve sekiz çocuğuyla beraber yaşadığı memleketi Üsküp' ten ünlü lokantasını, evini, bahçesini, yetiştirdiği hayvanlarını, komşularını, tüm hayatını orda bırakarak İstanbul' a göç etmiş biriydi. "Muhacir" kelimesinin sırtında yaptığı ağırlığı, aileyi birarada tutma, dağılmama telaşını ve korkusunu yaşamış bir aile reisi olarak sertliğini tüm aile üzerinde hakimiyet sağlamak üzere kullanmıştı. Onun sertliğinden bahsederken hala titrerdi aile fertleri. Oysa biz torunlara karşı oldukça yumuşak, sevecendi. Yatağının başucunda bir dolabı vardı ve her daim kilitliydi. Anahtar, cepkeninin cebinde dururdu. O dolap bana uçsuz bucaksız bir hangar gibi gelirdi. Bizler dedemleri ziyarete gittiğimizde öpüp koklama faslından sonra, yanımızda dolabı açar ve ordan çıkarttığı çukulata, bazen lokum, bazen akide şekeri, bazen de pişmaniye gibi benzeri sürpriz tatlarla sevindirirdi. O uyurken cebinden anahtarı araklamayı ve dolapla başbaşa saatler geçirmeyi düşlerdim hep. Bu sadece beni heyecanlandıran bir hayal olarak kaldı elbette.

Üsküp' teki lokantasına ve eve alışverişleri daima o yaptığından, İstanbul' da da bu görevi üstlenmişti. Etin, yağın, sütün velhasıl tüm malzemenin iyisini bilir, anlar ve gerekirse pazarlığını da yapardı. Dedem dağ gibiydi bana göre. Onu sokağın başında elinde filelerle gördüğümde hemen koşardım, elinden alıp yardım etmeye çalışırdım. O ise asla izin vermez, "tamam hayde geldik" der ve sokakta ciddiliğini korur, asla gülümsemezdi. Hey gidi günler... Bir eşya dendiğinde ilk aklıma gelen dedem ve dolabı oldu ama beni asıl etkileyen ve hayatıma da damga vuran şey pantolondu.

Dedem; belki beni erkek beklediğinden olsa gerek (kuvvetle muhtemel öyle), biraz da hayatın zorluklarına  mızmızlanmadan hazırlanmam için, benim hep pantolon giymem yönünde teşvik ederdi. Ve evin küçük alışverişlerinde hep beni bakkala gönderirdi. Elime tutuşturduğu parayla birlikte, "aldığını kontrol et, yoğurdun kapağını aç, kokla, tazeyse al, ekmek pişkin olsun, yumurta beyaz olsun, sütün tarihine bak, ne kadar tutuyor sor, paranı ver, geri verdiği parayı da iyice say. Tamam mı?" derdi her seferinde. Ben minik pantolonlu çocuk, çekine çekine girdiğim bakkala istediklerimi söyler ve dedemin benden beklediklerini yapmak için bakkalın müşterilerle dolmasını dilerdim. Kalabalıksa eğer yoğurdun kapağını açıp kontrolümü yapabilirdim ama değilse ve bakkalın gözü üstümdeyse eyvah ki eyvah... ve her seferinde de o bakkalla ev arasında mutlaka 3-4 sefer yapardım. Her seferinde bir eksik olurdu, ya da bir yanlış. Bakkal beni görmekten bıkmış vaziyette, en sonunda pes ederek sinirle elimdekileri alır değiştirirdi. O zamanlar "Allahım, dayı ve teyzelerden birileri evlense de onların çocukları alsa benden bu görevi" derdim sıksık. :))

Çok oyun seven bir çocuktum. Özellikle ebecilik, koşma, lastik atlama, seksek, ahhh ille de yakan top ! Kimse tutamazdı beni bu oyunda. Tüm takımlar beni transfer etmek için ölürlerdi. Beni vurmak için atılan topları tutar ve bir sürü can kazanırdım. İşte sokakta oynadığım oyunlarda da mutlaka pantolon giyerdim. Bir keresinde annemin diktiği elbiselerden biriyle oyuna başlamışım sanırım, hemen pencereden evdekiler seslenip çağırmışlardı ve dedemin "pantolon giysin oynarken" uyarısı iletilmişti. İlk başta kızmıştım bu uyarılara, sonra dedemin bana önem verdiğini, beni sevdiğini düşünerek mutlu olmuş ve ben de onu mutlu etmeye gayret etmiştim. Çünkü benden başka kimseye böyle bir uyarısı yoktu. 

Sevgili Müge (http://mugesandik.blogspot.com) blogunda "mim" diye bir şeyden bahsedip beni de sobelenenler arasında sıralayınca aklıma ilk gelen "eşya-anı" ilişkisi bu oldu. Sanırım dedemi anlatmak istedim.

Dağ gibi dedemi ve ona olan sevgimi, hasretimi...








{ಠ,ಠ}

|)__) 
-”-”-




15 yorum:

  1. Ah momentos ne güzel büyük bir alie olabilmek..
    Dedemi tanıma şansım oldu da anneanne-babaanne sevgisini hiç tatmadım.Tüm bunlar da zenginlik olmalı bilemiyorum..:))

    YanıtlaSil
  2. güzel anılar :) ne hoş yazmışsın..

    YanıtlaSil
  3. ne güzel anlatmışsınız, aslında bunların hepsi bir araya gelse, sağlam bir roman çıkar ortaya diye düşünüyorum... Yapmalısınız bence :)

    Sevgiler...

    YanıtlaSil
  4. Çok merak etmiştim ne yazacağını.. tam da tahmin ettiğim, beklediğim şekilde duygu dolu, şahane bir yazı olmuş. Ellerine sağlık :)

    YanıtlaSil
  5. CWRM, insanın hayatında dedesi olması güzel bir duyguymuş, beni severken içi akan giden bir insanı seyretmek ne demekmiş ilk defa onunla bilfiil yaşamıştım (ana-baba sevgisi dışında) evet zenginlik bunlar haklısın. Çok teşekkürler :)

    YanıtlaSil
  6. Syrakusa/BB daha neler var neler :) Sağol.

    YanıtlaSil
  7. Sevgili Tomrukcan,
    Yazarken hatıraları düşündüm de daha neler var neler. :) denemeliyim değil mi? Teşekkürler teşviğe...
    Sevgiler,

    YanıtlaSil
  8. Sevgili sevgili Müge :))
    Sayende epey eskiye döndüm... o günlerde, o evlerde, o mahallede öyle çok şey yaşandı ki... Sen sağol valla, bak neler çıktı :)))

    Teşekkürler ve sevgiler çokça...

    YanıtlaSil
  9. Bu arada hepinize bir soru sormak istiyorum; yazı başlığını nasıl buldunuz?

    YanıtlaSil
  10. sözcüklerle oynamayı ben de severim :) çok güzel, beğendim :)

    YanıtlaSil
  11. İlginç bir başlık açınımını da yapar mısın?
    Pan masal kahramanını çağrıştırdı,mim lenme ile de kesişmiş,bekliyorussss.:))

    YanıtlaSil
  12. evet ben de... ama bu kelime çok denk düştü, o yüzden çocuk gibi sevindim :)) teşekkürler yanıtına Tomrukcan

    YanıtlaSil
  13. CWRM pandomim kelimesini bilirsin sanırım... mimikler ve hareketlerle anlatım sanatı. Mim' lenmişim ve benim hikayemdeki baş nesne de pantolon. Yani pandomim kelimesindeki "d" yi düşürdüm ve "t" yaptım (pantolondan esinlenerek) oldu sana pantomim :))))

    YanıtlaSil
  14. Benim dedem gibi. Onlar da Yugoslavya4dan gelmişler. Muhacir olarak İzmir'e yerleşmişler. Ordan Tire'ye. Ordan da Tire'nin bir köyüne..

    Sanki bizim sülaleden gibi yazılarınız..

    YanıtlaSil
  15. Epey zorlu bir yolculuk olmuş sizinkilerinki. Memleket değiştirmek zor iş diye düşünüyorum, temel taşları yerinden oynatmak ve bambaşka bir yerin usulüne ayak uydurmak.

    Kan çekti desenize Profösör. Teşekkürler yorumunuza.

    YanıtlaSil

{ಠ,ಠ}
|)__)
-”-”-


Dikkat Spama düşen yorumlar denetimden geçerek yayınlanacaktır.

:)

;)

:D

:(

=(

:@

:X

:O

:P

:F

:Y

:A

<3


:T

:H